Ανθρωπιά, αυτή η άγνωστη λέξη
Άνθρωπος, η ύπαρξη που διακρίνεται για τη σωματική, πνευματική, ψυχική τελειότητα και την υπεροχή σε σχέση με το σύνολο των όντων που βρίσκονται πάνω στη γη.
Η λέξη είναι σύνθετη από την πρόθεση ΑΝΩ και το ρήμα ΘΡΩΣΚΩ που σημαίνει υψώνομαι προς τα επάνω.
Ο άνθρωπος έχει τα εξής χαρακτηριστικά, είναι προικισμένος με τον έναρθρο λόγο και την λογική. Έχει συνείδηση, αναζητά το καλύτερο, είναι κοινωνικό ον, αναζητά την αλλαγή και την εξέλιξη. Σύνθετα αγωνίζεται να απαλλαγεί από περιορισμούς της φύσης μετασχηματίζοντας το φυσικό περιβάλλον προς όφελος του και προσπαθεί να βελτιώσει συνεχώς τη ζωή του με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Το κακό σε όλα τα παραπάνω είναι πως το δίποδο ζώο φροντίζει να καταστρέφει στο πέρασμα του τα πάντα κοπρίζοντας ότι μέχρι σήμερα του έδινε ζωή, ότι τον προστάτευε, ότι τον τάιζε και τον συντηρούσε.
Έπιασα το εν λόγο θέμα ύστερα από κάμποσες μέρες εμπειρίας ζωής, ένα πράγμα προκύπτει από την όλη παραμονή μου, πως η ανθρωπιά δεν διδάσκεται, δεν μαθαίνεται, είναι αρετή με την οποία γεννιέσαι.
Είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται σθένος να πράττεις το καλό και να βοηθάς, είναι πολύ δύσκολο να δίνεις το χέρι σου και να βοηθάς και πόσο μάλιστα να λες μια γλυκιά κουβέντα σε κάποιον που σύντομα θα φύγει, πονά ή έχει ανάγκη.
Ως επί το πλείστον άνθρωποι μόνοι τους πηγαίνουν και έρχονται άλλοι ξεφυσώντας άλλοι κλαίγοντας, άλλοι απλά τρελαμένοι. Ως επί το πλείστον άνθρωποι μεταξύ τριάντα και πενήντα που απλά δεν κατάλαβαν τι και από πού τους ήρθε.
Είμαστε τόσο μικροί και ακόμα νομίζουμε ότι την έχουμε μεγάλη και πως επειδή υπάρχει το χρήμα ότι θα εξαγοράσουμε συνειδήσεις ακόμα και το θάνατο.
Νομίζουμε ότι τα μπορούμε όλα και πως είμαστε υπεράνω όλων, όχι είμαστε απλά άλλη μια τρίχα στα τέτοια του σύμπαντος το οποίο απλά ξύνεται όταν το ενοχλούμε. Καλώς ή κακώς αυτό είμαστε και φροντίζουμε κάθε μέρα να το αποδεικνύουμε με τις μαλακίες που κάνουμε.
Δυστυχώς το ΕΓΩ είναι μεγαλύτερο του ΕΜΕΙΣ χωρισμένοι σε χρώμα, τάξεις, γνώσεις, ματαιόδοξες μαλακίες για να περνά η ώρα στο διάστημα που απλά νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο.
Χωρίς να έχεις δοκιμάσει να κάνεις καλό και να προσφέρεις δεν δικαιούσαι να μιλάς και να εκφράζεις άποψη την στιγμή που δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το τείχος σου. Ατομικισμός και μόνο, εγωλατρία καταδίκης μοναξιάς και απομόνωσης.
Μια γενιά απλά καταδικάστηκε σε θάνατο και άλλη μια βλέπει τον θάνατο της και όλα αυτά γιατί ; για τριάντα αργύρια ; για πέντε λεπτά φήμης ; για ένα ολιγόλεπτο πήδημα ;
Τόσος καρκίνος, αρρώστιες, πείνα ποια σε τούτο το κόσμο τόσο πολύ κάνουμε κακό και πρέπει να καταδικαστούμε στο χειρότερο θάνατο ; εκείνοι οι κατευθυντήριοι λίθοι ξέρουν κάτι ; είναι κρίμα και άδικο να βλέπεις τον άνθρωπο να υποφέρει και να μην μπορείς να προσφέρεις, είναι απάνθρωπο να γίνεσαι το ποντίκι για να "κονομήσουν" κάποιοι.
Παραμένω άνθρωπος χωρίς απαιτήσεις χωρίς να περιμένω ευχαριστώ αν και μόνιμα με περιμένουν στην γωνία για να με κρίνουν, βγείτε από το κόσμο σας και δείτε γύρω σας η πουτάνα η στιγμή γαμεί το χρόνο πάντα.
Όλοι στο τέλος ακούμε «μετά πνευμάτων δικαίων τε τελειωμένων» και από εκεί και έπειτα κρινόμαστε, για την ώρα χαρείτε όσο τα πρόβατα κοιμούνται.
Άπαξ άνθρωποι γεγόναμεν, δις δε ουκ έστι γενέσθαι. (μια φορά γεννηθήκαμε άνθρωποι, δυο φορές όμως δεν είναι δυνατό να γίνουμε), Επίκουρος 341-270 π.Χ.