Άνθρωπος, μια θλιβερή ιστορία

Ο άνθρωπος και η εξέλιξη του, εκεί που περπατούσε στα τέσσερα, ήρθε η φαντασία και η εικόνα άρχισε να γίνεται πράξη με αποτέλεσμα στο πέρασμα των χρόνων η ανθρωπότητα να προοδεύει στο πέρασμα του χρόνου.

Βέβαια κατά το πως εξελίχθηκε η ανθρωπότητα είναι κάπως διφορούμενη όταν η ανάπτυξη και η πρόοδος ανά τον κόσμο δεν είχε την ίδια πορεία ή η πορεία δεν είχε τα ίδια «οφέλη».

Αν δεις την ιστορία της Ελλάδος μετά το 1821, τότε που οι εμφύλιοι έπαιρναν και έδιναν, στην άλλη πλευρά του ατλαντικού ήδη είχαν μπει στην βιομηχανική επανάσταση.

Λαμβάνοντας υπόψη κοινωνικό περιβάλλον, οικονομικό, πολιτικό, τεχνολογικό, φυσικό και νομικό περιβάλλον για κάθε έθνος, λαό τα πράγματα κινούνται από το χρήμα, τη δόξα και την εξουσία.

Για την περίπτωση της χώρας μας το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι ενώ από την αρχαιότητα «ενοχλούμε» αλλά και προοδεύουμε τόσο που όλοι θαυμάζουν τα έργα των προγόνων μας, εμείς αποδεικνύουμε ότι είμαστε μικρότεροι των περιστάσεων.

Το θλιβερό στην ιστορία της ανθρωπότητας και του ανθρώπου είναι η εκμετάλλευση, η σκόπιμη αμάθεια, η εργαλειοποίηση του ανθρώπου κατά τον άνθρωπο.

Μορφές αποικιοκρατίας, μορφές δουλείας, μορφές ρατσισμού, τακτικές εξόντωσης, επιβολής, εξαναγκασμού για τους λαούς, εις βάρος του ανθρώπου, εις βάρος του μεγαλείου που λέγεται ζωή - δημιουργία.

Η κωδικοποίηση με την οποία η συνείδηση, η βιωματική, η ψυχή περνούν στο γενετικό μας κώδικα αλλά η πολύ καλοπέραση, τα εύκολα και η μεταβίβαση ευθυνών δυστυχώς μας άφησαν γυμνούς μπροστά στις ανάγκες της εποχής.

Τελικά πάμε στον πόλεμο με ρόπαλο χωρίς ασπίδα όταν ο εχθρός εδώ και χρόνια ετοιμάζει αυτό που εσύ σήμερα βλέπεις και σαστίζεις.

Αυτή είναι η θλιβερή ιστορία όπου ολίγοι φρόντισαν να προγραμματίσουν, ολίγοι φρόντισαν να σε παχύνουν με αρκετό υλισμό για να χάσεις τον προσανατολισμό, άφησες αδύναμη την ψυχή σου, την οποία με λαχτάρα επιζητούν για να επιβιώσουν στο σκοτάδι τους.

Οι ευθύνες είναι εκεί μπροστά, κοιτάξου στο καθρέπτη, οι ευχές του σήμερα είναι να τρέξουν όλα τόσο γρήγορα γιατί αν συνεχιστεί αυτό η μαυροφορεμένη σκιά θα πνίγει κάθε έναν από εμάς ειδικά όταν ο εγωισμός μας δεν μας ενώνει για το αιώνιο φως.

Μπήκαμε στην 6η πίστα ενός δίσεκτου έτους, έπαψαν οι αναμνήσεις, το παρόν απλά έχει γίνει ρουτίνα και ουδείς λόγος για μέλλον.

Γιατροί του σώματος άφησαν έρμαιο τον άνθρωπο σε κάθε νοσηρή φαντασία, όλα έγιναν ένα πεδίο πειράματος, όλα στο βωμό του μαμμωνά και ο Ιπποκράτης απλά ντρέπεται για λογαριασμό τους.

Από την άλλη οι «γιατροί» της ψυχής σου κουνούν το δάχτυλο με στόμφο και αντί να σε αγκαλιάσουν και να σε βάλουν στο πλήρωμα της εκκλησίας, σε απομακρύνουν από την όποια προσπάθεια.

Μετέωροι οι άνθρωποι, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, τριάντα αργύρια ήταν αρκετά τότε, τριάντα αργύρια σε άλλη εποχή είναι αρκετά και σήμερα, αρκεί ένα πεντάλεπτο προβολής, ηδονής, υλισμού.

Άνθρωπος, μια θλιβερή ιστορία, χωρίς γνώση του παρελθόντος, χωρίς κατανόηση του παρόντος, χωρίς όνειρο για το μέλλον. Στέκει απλά στα δυο και βλέπει το «γέρο» χρόνο να κυλά αμείλικτος ...