Αντικοινωνική κοινωνία σε κοινωνική δικτύωση

Όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ μου άνθρωπε τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επίκτητη ιδιότητα το διαδίκτυο, Ίντερνετ που λέει και στο τελευταίο χωριό η γιαγιά, ή Γουιφι στα ζα ο παππούς.

Το World Wide Web εν συντομία www, ήρθε και έγινε η νέα ανάγκη στη ζωή μας και ξεχάσαμε τι πραγματικά μας ένωνε, ξεχάσαμε το σφύριγμα, ξεχάσαμε το παιχνίδι στην αλάνα, το ραντεβού σε συγκεκριμένα μέρη.

Μαζί με το διαδίκτυο ήρθε και ο Γκούγκλες αυτός που ότι δεν ξέρεις το βρίσκεις, αυτός που σε παίρνει από το χέρι σε πάει από στενό σε δρόμο, αυτός που σε λίγο θα σε πηγαίνει τηλεκατευθυνόμενο δουλειά - σπίτι - κατανάλωση και φτου και από την αρχή.

Αυτός ο Γκλούγκλες είναι τόσο σπουδαίος που όλα τα σπίτια πέταξαν τις εγκυκλοπαίδειες και τα βιβλία, άναψαν φωτιές και ψήνουν για χάρη του. Είναι τόσο επικοινωνιακός που δεν σου λέει όχι, δεν σου χαλά χατίρι και πάντα έχεις δίκιο.

Υπάρχει ένα τραγούδι του Εισβολέα κατά κόσμο Ηλία Παπανικολού : «Δεν θέλει φαγητό τρώει μόνο τα megabyte, επίσκεψη δεν σου κάνει παρά μόνο αν είσαι site. Δεν ψάχνει έρωτες, αυτά είναι τρε μπανάλ, έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα με Visa και PayPal. Έγινε ειδικός, ξέρει το πότε αρρωσταίνει, δέκα φορές διέγνωσε στο Google ότι πεθαίνει, θέλει τεχνολογία χαμηλής χρέωσης, λέξη δεν παίρνεις δίχως κάρτες ανανέωσης. Στην αναμονή μ' έχει κι είναι να μη σου τύχει, μόνιμη εμμονή της είναι ο κωδικός του wifi, μα αυτή με μερακλώνει απ' την κορφή ως το νύχι και αργοσβήνω μόνος μου μαζί της μα αυτή λείπει! » .... Νομίζω τα περιγράφει όλα και παρουσιάζει τραγελαφικά την κατάντια μας.

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη εκμετάλλευσης των εργαλείων του Διαδικτύου για ανάπτυξη ή προώθηση μιας επιχείρησης, αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η κατά επιλογή φυλάκιση μας στο πρόσωπο ρουφιάνο, τον ινστα, τον τικ - τοκ και τον τιτιβιστή.

Ρητορικά πάντα οι ερωτήσεις γιατί ότι συμβαίνει άνθρωπε μου το έχεις επιτρέψει και το πας αμάσητο κιόλας. Σκέψου λίγο πριν χρόνια που έψαχνες με μανία να πάρεις ένα τηλέφωνο ενός ανθρώπου ενώ σήμερα ρωτάς αν έχει φουμπου ή ινστα για να «πάρεις δουλειά για το σπίτι».

Μοιράζεις την ζωή σου, τα θέλω σου, τα πάθη σου, τις αγάπες σου, το είναι σου πράγματα τα οποία στοιχειοθετούν προφίλ, συνθέτουν συμπεριφορά και τρόπο ζωής, δίνεις απλόχερα το μοτίβο της ζωής σου.

Θα σου παραθέσω τα λόγια του Yuval Noah Harari και αυτή τη φορά δώσε βάση:

"Στην βιομηχανική επανάσταση, είδαμε την δημιουργία μιας νέας τάξης, το αστικό προλεταριάτο. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικοπολιτικής ιστορίας των τελευταίων 200 ετών ασχολήθηκε με αυτή την τάξη, και τα νέα προβλήματα και ευκαιρίες. Τώρα, βιώνουμε την δημιουργία μιας νέας τεράστιας τάξης άχρηστων ανθρώπων. Ενώ οι υπολογιστές γίνονται καλύτεροι σε περισσότερους τομείς, υπάρχει η πιθανότητα ότι εκείνοι θα τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς στις περισσότερες δουλειές και θα κάνουν τους ανθρώπους περιττούς. Τότε το μεγάλο πολιτικό και οικονομικό ερώτημα του 21ου αιώνα θα είναι, «Γιατί χρειαζόμαστε τους ανθρώπους;» ή τουλάχιστον, «Γιατί χρειαζόμαστε τόσους πολλούς ανθρώπους;»

Επί του παρόντος, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους κρατάμε χαρούμενους με ναρκωτικά και βιντεοπαιχνίδια... αλλά αυτό δεν ακούγεται σαν ένα πολύ ελκυστικό μέλλον.

Πάλι, δεν είναι μια προφητεία, βλέπουμε απλά όλες τις πιθανότητες μπροστά μας. Μια πιθανότητα είναι η δημιουργία μιας τεράστιας τάξης άχρηστων ανθρώπων. Μια άλλη πιθανότητα είναι η διαίρεση του ανθρώπινου είδους σε διαφορετικές βιολογικές κάστες, με τους πλούσιους να αναβαθμίζονται σε εικονικούς θεούς, και οι φτωχοί να υποβαθμιστούν στο επίπεδο των άχρηστων ανθρώπων".

Σ' αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται. Γεώργιος Σεφέρης.