Η επίσκεψη του χρόνο ταξιδιώτη

Άλλο ένα βράδυ που το ένστικτο της καταστροφής συναντά το ταξιδιώτη του χρόνου, μια κόλλα χαρτί ένα στυλό και η κουβέντα που ξεκινά, τα όσα περιγράφονται φαντάζουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας όπως τα παρακάτω αλλά τελικά μήπως όλα είναι προγραμματισμένα ; Μήπως έχουν ξανασυμβεί ; Μήπως επαναλαμβανόμαστε ;

Ξημέρωμα Δευτέρας, άλλης μιας Δευτέρας από τις πολλές που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα. Μιας Δευτέρας που οδηγεί το Μάρτιο στην τελευταία του εβδομάδα και που συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος τρέχει, τρέχει γρήγορα και που ήδη έχει προκαλέσει αρκετό χαμό στο πέρασμα του.

Πολύ αρνητική ενέργεια πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, κάτι οι εγκλεισμοί (καραντίνες), κάτι τα θανατικά και ο συνεχείς πόλεμος, κάτι οι γείτονες και οι τσαμπουκάδες, ήρθαν και οι τράπεζες να ξανά μηδενίσουν και σε ένα σύννεφο στον ουρανό ο Τζορτζ Όργουελ γελά με την μεγάλη επανεκκίνηση που εφαρμόζεται.

Μέσα σε όλα αυτά και η καθημερινότητα όλων μας που βιάζεται μεταξύ λογαριασμού και λογαριασμού, μεταξύ προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, μεταξύ εκλογών τώρα και εκλογών εδώ και τώρα, με το «θίασο» της πολιτικής σκηνής απλά να εμπαίζει και να φοβίζει το λαό.

Στρέφοντας το κεφάλι στα πέριξ της Ευρώπης μιας Ευρώπης που απλά καταστρέφει κάθε μορφή κρατικής οντότητας και οι αναταράξεις στη Γαλλία για τα όρια συνταξιοδότησης από 62 στα 64, όταν στην Ελλάδα είναι 67 και προσεχώς 72 ;;; Ευτυχώς τότε θα έχει βγει το χάπι της ευθανασίας γιατί δεν σκέπτομαι να δουλεύω με πάπια ανά χείρας και περπατούρα.

Ένας κόσμος που αντιλαμβάνεται μόνο ότι βρίσκεται μεταξύ ομφαλού και γονάτων, που λειτουργεί καθαρά και μόνο για την πάρτη του, που οτιδήποτε διαφορετικό ή προερχόμενο ως αποτέλεσμα σκέψης δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο «να είχαμε να λέγαμε».

Κάπου εκεί λίγοι σκεπτικιστές, ρομαντικοί, προβληματισμένοι απλά χάνουν τον ύπνο τους και έρχονται κάθε βράδυ σε σύγκρουση με το δαίμονα εαυτό τους.

Κρίμα η καλοσύνη να γίνεται είδος εκμετάλλευσης κι να εμπορευματοποιείται. Κρίμα η ηθική να κατακρίνεται απροκάλυπτα και οι φέροντες αυτήν να θεωρούνται αγαθοί, άβγαλτοι, απονήρευτοι. Κρίμα το φιλότιμο να αποτελεί είδος προς εξαφάνιση και η όποια μεταξύ μας σχέση να έχει αποκτήσει το λεγόμενο Cui Bono που αποδίδεται από τα λατινικά «για τίνος το συμφέρον».

Ένας κόσμος που ως προϊόν έκανε τον κύκλο ζωής του και που τελικά οι ίδιες του οι πράξεις και οι επιλογές του τον καθιστούν δέσμιο των γεγονότων, υλικός κόσμος, καλοσύνη με πάρε δώσε, αγάπη με το στανιό, εύκολα συμπεράσματα, εύπεπτα ρουφιανιλίκια, ίντριγκα με το σωρό, όλα όσα τρέφουν τον Αντίνοο και φέρουν άμεσα τη λήθη.

Και η ζωή συνεχίζεται, λάθη, πάθη, η αλήθεια ντρέπεται και τη ντροπή. Μια ντροπή που κοκκινίζει μπροστά στην γενική ανηθικότητα, ένας κόσμος που ζει τις ζωές των άλλων γιατί δεν έχει κίνητρο για ζωή, για ουσία, για έντονα συναισθήματα και εν συναίσθηση.

Το χάος ήρθε για να μείνει, ήρθε να καταπιεί στο πέρασμα του ότι τόλμησε και αμφισβήτησε την δύναμη του, ήρθε γιατί είχαμε το θράσος να το κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς νωρίτερα να έχουμε την πνευματική δύναμη της γνώσης.

Μας καλεί σε πνευματική μονομαχία και εμείς είμαστε άοπλοι …

Ο χρόνο ταξιδιώτης κοιτά το ρολόι τσέπης του, όσα περιγράφει φέρουν ευθύνη, είναι υπεύθυνος για όσα λέει, το τι αντιλαμβανόμαστε εμείς αφορά εμάς και μόνο εμάς. Με χαιρετά, μένουμε στην υπόσχεση της «καλής αντάμωσης». Με παρακάλεσε ξανά να φιλιώσω με το δαίμονα εαυτό μου «έρχονται δύσκολα μωρέ», μου είπε και εκεί χάθηκε στην σιωπή.

Σιωπή …

Εκείνη η σιωπή που κάνει το πιο δυνατό κρότο ...

Το χάος, Το έρεβος, Η Νύξ, Αιθήρ, Ημέρα, Πρωτόγονος, Ουρανός, Γαια (Γη), Κρόνος, Ρέα. "Εν αρχή ην το χάος", Ησίοδος Θεογονία.