Μελαγχολώντας …

Είναι από εκείνες τις μέρες που σε πιάνει μια μελαγχολία και πνίγεσαι από την αγωνία, την αδικία, το ψέμα και το παράπονο για όσα στραβά σε περιβάλλουν.

Φτάσαμε στα μισά του Φεβρουαρίου και αντιλαμβάνεσαι ότι ο χρόνος τα τελευταία χρόνια κυλά πολύ γρήγορα λες και έχει πάρει την απόφασή του να επιβάλλει εκείνες τις αλλαγές που θα δώσουν τέλος στην ματαιότητα και τον υλισμό.

Είναι εκείνες οι ώρες που όταν βρίσκεσαι με πραγματικούς ανθρώπους, έστω και αυτούς τους λίγους, βλέπεις την αγωνία, την οργή στο πρόσωπό τους και με τι λαχτάρα παρακαλάνε να δοθεί ένα τέλος στο μηδενισμό που ζούμε.

Απλά γιατί μας αξίζει απλά και μόνο γιατί δεν αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι, ξεχνώντας τα βασικά και ουσιώδη της ζωής. Μια ακόμα μέρα, μια μέρα γεμάτη μελαγχολία, άγχος και προβληματισμό.

Τα καιρικά φαινόμενα και το σκοτάδι πάνω μας με έχουν πλημμυρίσει με φόβο. Φόβο για όσα έρχονται, αγωνία για όσα θα ζήσουμε και θυμό γιατί κάποιοι δεν βλάψαμε για να αξίζουμε τα χειρότερα.

Μια ακόμα μέρα χωρίς εγωισμό, χωρίς υπεροψία, προσπαθώ να βρω λάθη και παραλήψεις και να λύσω έστω και ένα από αυτά που με βασανίζουν.

Καθημερινά τα όρια μου ανεβαίνουν, η υπομονή μου με ξεπερνά, το δικαίωμα εργασίας κόβεται λόγο ηλικίας και μια γενιά ολόκληρη θυσιάζεται στο βωμό των "αλλαγών".

Λίγοι πλέον με τους οποίους μπορείς να κάνεις διάλογο να ξεκουράσεις και να ξεκουραστείς. Δεν αποτελείς πρότυπο δια αυτούς, κακέκτυπο δια εμάς. Ακόμα και σήμερα οι προσδοκίες συγκεκριμένες, λούσα, φήμη, χρήμα και όργια.

Το "μέτρον άριστον" μετράτε με τον καβάλο, το πορτοφόλι και το θράσος. Δεν ξέρω πιο είναι το ποσοστό πραγματικών ανθρώπων και πόσοι νοιώθουν την ίδια πίεση, την ίδια αγωνία για όσα παράλογα διαλογιζόμαστε.

Λίγα και καλά μεν αλλά δεν αντέχω άλλο να βλέπω υποκριτές και φαρισαίους να εκκολάπτονται καθημερινά. Δείτε για άλλη μια φορά γύρω σας είναι όλα καλά ; δείτε για άλλη μια φορά στο καθρέφτη σας μήπως είστε γεμάτοι οργή ; δείτε για μια ακόμα φορά πόσο γρήγορα άδειασε η τσέπη σας ;

Όλα αλλάζουν τα γεγονότα τρέχουν αλλά εμείς εκεί, κόμματα, χρώματα και αρώματα αρκεί για λίγο και εφήμερο την ώρα που γεφύρια πέφτουν, σταυροί ξηλώνονται μα το κυριότερο εμείς οι ίδιοι ξεριζώσαμε κάθε επαφή και σχέση με παράδοση, οικογένεια και πίστη.

Αναμένοντας τις αλλαγές, εμείς κάνουμε διάλογο με το παράλογο όλα αλλάζουν γύρω μας και μαγειρεύονται πράγματα και θάματα τα οποία θα φέρουν πολύ τσίκνα.

Ξηλώσαμε τα πάντα, ξεχάσαμε τα πάντα, αρνούμαστε τα πάντα και δια πάντα.

"Ως θνητός πρόσεχε και το μέλλον, τίποτα δεν είναι ασφαλές στους θνητούς" Ευριπίδης