Μέρες αϋπνίας

Μέρες στο πρόσφατο παρελθόν που αναζητούσες ώρες για περισσότερο και δημιουργικότερο χρόνο στο χώρο. Μέρες που απλά σε απασχολούσε το τρίπτυχο μαμ, κακά και νάνι. Μέρες που έφεραν μόνο σύγχυση, άγχος, πανικό.

Μέρες τις οποίες είχες μεταφράσει τα πάντα σε υποχρέωση. Υποχρέωση ζωής, υποχρέωση τυπικότητας, υποχρέωση δανεικής ζωής, ανούσια, άχρωμα και άγευστα.

Μέρες όπου η μοναδική έννοια για προβληματισμό αφορούσε το εφήμερο, την καλοπέραση, τον υλισμό. Αλλά δεν πειράζει είπαμε η κατσίκα του γείτονα όχι η δίκη μας.

Γύρω μας εικόνες που αποτυπώνουν κόπωση, εικόνες που αποτυπώνουν ότι η ζωή ψάχνει την διέξοδο για δράση, η ζωή είναι εκεί έξω και περιμένει να την ζήσεις, είναι το τρένο χωρίς γυρισμό με ένα προορισμό.

Μέρες τώρα όσα πρόβατα και να μετρήσω, όσες πράξεις και αν κάνω ο ύπνος έχει γίνει πολυτέλεια, συνέπεια ψυχικής συμφόρησης, υπερέντασης, συνειδητοποίησης της επόμενης ώρας, εκείνο το άγχος που έγινε συνήθεια.

Εκείνης της ώρας που θα την παρομοίαζες με το μεσαίωνα, με το σκοταδισμό της ιεράς εξέτασης, της συνέπειας του μετά των πολέμων και του χάους που επικράτησε στο μετά.

Ένας τραγικός πληθυσμός ο οποίος ταλαιπωρείται από λίγες νοσηρές προσωπικότητες που θεωρούν τους εαυτούς τους «πεφωτισμένους». Θύματα της άγνοιας, της αμορφωσιάς, της αδιαφορίας.

Μέρες αϋπνίας, μέρες όπου οι σκέψεις έχουν στήσει χορό συνείδησης, ύπνος όπου έχει γίνει μια επίπονη διαδικασία, μέρες που και ο ίδιος ο Μορφέας αρνείται να λάβει μέρος, γιατί οι προβληματισμοί του σήμερα αποτελούν δεινά του μέλλοντος.

Πολλές φορές εκείνη η σιωπή που περιβάλλει την σκέψη κάνει τέτοια φασαρία που τίποτα δεν μπορεί να σε ηρεμήσει, να σε χαλαρώσει, να σε κοιμίσει.

Γνωρίζω πως δεν είμαι ο μόνος, κάθε προβληματισμός μικρός ή μεγάλος είναι η αιτία μείωσης ποιοτικού ύπνου, ποιότητας ζωής, προσδόκιμου ζωής.

Συσσωρευμένη ενέργεια αρρωστημένης κατάστασης, συσσωρευμένη ενέργεια που απλά αναμένει την εκτόνωση γεγονότων και καταστάσεων μέχρι την Συμπαντική Νομοτέλεια.

Σημείο όπου η μόνη ευχή είναι να τελειώσουν όλα με ολική καταστροφή, θυσία σε μια καλύτερη και πραγματική ζωή των παιδιών που έπεσαν θύματα κλοπής της χαράς, του γέλιου, της ανεμελιάς και που προσδοκούν την τιμωρία σε όσους με θράσος τους τα στέρησαν.

Ανάμεικτα συναισθήματα που θα διαδεχτούν την επιτήρηση, την επίταξη, την ίδια τους την ανυπαρξία στην προσπάθεια να αντικαταστήσουν την ζωή, τη δημιουργία.

Όλα στο βωμό του χρήματος, της καρέκλας, όλοι κακό χαρακτηρισμένοι, δακτυλομετρούμενοι αρκεί η βουλιμία των ολίγων να παραμένει ακόρεστη στο πέρασμα του χρόνου.

Ζωής παρωδία, κομπάρσοι σε φαρσοκωμωδία, άνθρωποι νεκροί χωρίς ψυχή, όλα κλαίνε πλέον τριγύρω και εμείς απαθείς, ανήμποροι ...

Μέρες αϋπνίας και στο βάθος εκείνο το βαθύ πυκνό σκοτάδι ...

Τα ζώα ξυπνούν πρώτα από το πρόσωπο και μετά από το σώμα. Στους ανθρώπους το σώμα ξυπνά πριν ξυπνήσει το πρόσωπο. Το ζώο κοιμάται μέσα στο σώμα του, ο άνθρωπος κοιμάται με το σώμα μέσα στο μυαλό του, Malcolm de Chazal (Φιλόσοφος από τον Αγ.Μαυρίκιο 1902-1981).