Ο παραλογισμός μας και η αντικοινωνική δικτύωση

Ξυπνήσαμε μια μέρα λοιπόν πίσω στο 2004 και να σου μια καινούργια εφαρμογή στο Ίντερνετ, αυτή του πρόσωπο ρουφιάνου. Τρέξανε όλοι μικροί μεγάλοι να φτιάξουν το προφίλ τους πραγματικό ; Φανταστικό ; Ονειρικό ; Κανείς δεν ξέρει αλλά έγινε ένας μικρός χαμός γιατί ξαφνικά γίναμε μοδάτοι. 

Άρχισε που λες η λεγόμενη κοινωνική δικτύωση του άυλου, του ανέπαφου, του απόμακρου. Θα σκεφτείς τώρα τυχαία η εφαρμογή ή τεχνηέντως η χειραγώγηση και ο εθισμός ; Και αν η σκοπιμότητα αυτή ναι μεν κοινωνική αλλά ποσό ή μη αθώα ; 

Εξηγούμε για να μην παρεξηγούμε, μέχρι το 2004 οι άνθρωποι μιλήσουν, ερωτεύονταν, έρχονταν σε επαφή κατόπιν πραγματικής και φυσικής παρουσίας. Με αυτό το τρόπο κάλυπταν την ανάγκη εκείνου του φόβου της μοναξιάς και αποξένωσης. Ξέρεις οι άνθρωποι λειτουργούσαν ως νομάδες, πόλεις - κράτη και η δημιουργία δομημένης κοινωνίας έφερε την εξέλιξη στο σήμερα. 

Έφερε καλύτερη παιδεία, υγεία, αλλά δυστυχώς έμαθε και στα εύκολα τον άνθρωπο. Αυτό βέβαια δεν το λες και κακό, κακό είναι όμως να βασίζεσαι σε επίδομα και επιδότηση και να μην κρατάς εκείνη την μικρή αυτάρκεια που θα σε βγάλει από την δύσκολη θέση. Έτσι λοιπόν όσο εύκολα παραδοθήκαμε στις «ευκολίες» τόσο πρόθυμα και «αβάδιστα» μοιράζουμε φωτογραφίες, προσωπικές στιγμές και το χειρότερο εκθέτουμε τα παιδιά μας σε κινδύνους, επιτήδειους, εκμεταλλευτές. 

Μοιράζεις την ζωή σου, τα θέλω σου, τα πάθη σου, τις αγάπες σου, το είναι σου πράγματα τα οποία στοιχειοθετούν προφίλ, συνθέτουν συμπεριφορά και τρόπο ζωής, δίνεις απλόχερα το μοτίβο της ζωής σου. Ήρθε το 2010 και η επόμενη εφαρμογή που δίνει την δυνατότητα επεξεργασίας και κοινοποίησης φωτογραφιών και βίντεο και έγινε του Κουτρούλη ο γάμος. 

Η ζωή σου πλέον εξαρτάται από προβολές και ακόλουθους. Δεν μας έφτανε αυτό να και το άλλο το 2016 και δώστου κοινωνικοποίηση ρε παιδάκι μου. Όλα βαίνουν καλώς άνθρωποι που περιμένουν άλλους ανθρώπους να δημοσιοποιήσουν κάτι ώστε να αντιδράσουν ενώ μπορεί ποτέ να μην είπαν μια ανθρώπινη καλημέρα. Άνθρωποι που αναζητούν το θαυμασμό εικονικά, άνθρωποι που νομίζουν ότι η συντροφιά είναι like ή dislike. 

Αν από όλο αυτό δεν έχεις τρομοκρατηθεί ακόμα και το χειρίζεσαι ως εργαλείο καλώς αλλά με μέτρο. Κανένας υπολογιστής, κανένα δυαδικό σύστημα εντολών 0 & 1 δεν ξέρει τι σημαίνει γέλιο, τι σημαίνει πόνος, δεν γνωρίζει το κλάμα της χαράς όταν αποκτάς ένα παιδί ή όταν χάνεις ένα σημαντικό άνθρωπο από τη ζωή σου.

Τα αντικείμενα, οι εφαρμογές, όλα θέλουν την σωστή χρήση για το καλό αποτέλεσμα, πέσαμε στην παγίδα και ξεχάσαμε να ζούμε, να είμαστε άνθρωποι, να έχουμε συναισθήματα. Θυσιάσαμε τα πάντα στο like, στις προβολές, επιλέξαμε να είμαστε «ευλογημένοι» στην εικονικότητα και θλιβεροί και μίζεροι στην πραγματικότητα.

Και ήρθε το σήμερα και απλά είμαστε θεατές στο πλασματικό κόσμο που επιτρέψαμε να δημιουργηθεί εις βάρος μας χάρη στον παραλογισμό μας και την αντικοινωνική συμπεριφορά μας που εν μέσω δικτύωσης της βάλαμε "φίλτρα" για να μείνουμε με το "φαίνεσθαι" στο χέρι και το "δήθεν" στην μασχάλη.

"Ο σκοπός όπου απ ´ αρχής κόσμου οι άνθρωποι εσυμμαζώχθησαν από τα δάση την πρώτην φοράν, δια να κατοικήσουν όλοι μαζί, κτίζοντες χώρας και πόλεις, είναι δια να συμβοηθώνται και να ζώσιν ευτυχισμένοι και όχι να συναντιτρώγονται ή να τους ρουφά το αίμα τους ένας", Ρήγας Φεραίος.