Ψάχνοντας την ανάμνηση

Ιούλιος, ποτέ ήρθε ποτέ το μισιάσαμε και το 2024 ούτε που πήραμε είδηση, άλλη μια χαμένη χρόνια ήρθε να προστεθεί και εμείς στεκόμαστε παρατηρητές της ζωής και των επιλογών μας. Ο χρόνος τρέχει, τρέχει λες και θέλει να κρύψει ή να φέρει γεγονότα.

Οι τελευταίες χρονιές, χρονιές που έσβησε το χαμόγελο, χάθηκε η επικοινωνία, δεν έπεσαν οι μάσκες της υποκρισίας αντιθέτως μας αποκάλυψαν το απαίσιο, φθονερό και κακό τους προγραμματισμό για το μέλλον.

Είναι ίσως οι πιο μελαγχολικές και στενάχωρες μέρες και αυτό γιατί ο κόσμος έχει πλέον απορρυθμιστεί, τα προβλήματα τον πνίγουν και τα έτοιμα έχουν καιρό τώρα τελειώσει.

Μιλώντας και με φίλους παρατηρώ ότι σχεδόν όλοι ανατρέχουμε σε γεγονότα του παρελθόντος για να χαμογελάσουμε την ώρα που το σήμερα απλά μας εκνευρίζει και με το παραπάνω.

Χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε την ανεπιτήδευτη σχέση με τον άνθρωπο, τη φύση τα ζώα και όλα τα εξαρτήσαμε από το οικονομικό συμφέρον. Ένα συμφέρον πιο σημαντικό από δικαίωμα όπως έλεγε ο Ναπολέοντας.

Στην προσπάθεια μας για περισσότερα χάσαμε την ουσία της ζωής, το νόημα της, πιστέψαμε στο χρήμα ως το υπέρτατο ον και θέσαμε ως ενέχυρο την ματαιότητα μας. Όλα στο βωμό του εφήμερου, του προσωρινού, της αναγνωρισιμότητας των 5 λεπτών.

Ενώ ο χρόνος κυλά, μεγαλώνουμε χωρίς εικόνες, χωρίς δημιουργία, στερούμαστε φαντασίας, ενώ παράλληλα απομακρυνθήκαμε από την ελπίδα που φέρουν τα παιδιά.

Πολλές φορές έχω αναφερθεί από αυτό το μικρό μετερίζι για την ανάγκη πίστης, όχι δογματικά, αλλά ως ανάγκη ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού που όσο ουτοπικό ακούγεται τόσο ιδανικό θα ήταν.

Ανοίγοντας κουτάκια αναμνήσεων λοιπόν ακόμα και από τα δικά μου πέτρινα χρόνια είδα ότι άφησα εκκρεμότητες, κενά, άφησα πράγματα στην μέση παρόλα αυτά δεν μετάνιωσα για καμία πράξη ή επιλογή.

Η θυσία, η ευθύνη, η σκέψη πολλές φορές σε περιθωριοποιεί, κανείς δεν είναι τέλειος, η παραδοχή όμως της κατάστασης σε διακρίνει, σε ξεχωρίζει και που ξέρεις σε ανταμείβει στο τέλος.

Κάλαντα, ανεμελιά, αλάνα, η μυρωδιά του φρέσκου βουτύρου και ο Καζαμίας του παππού η δίκη μου ανάμνηση για να φωτίσει το δέντρο της ελπίδας, να ζωντανέψει το χαμόγελο των παιδιών, για την σπίθα της ζωής που μας κλάπηκε.

Μην προσπαθείτε να αλλάξετε τον κόσμο όταν δεν είστε έτοιμοι να αλλάξετε τον ίδιο σας τον εαυτό, κάποιες φορές το κύμα της θάλασσας, ένας καφές και ένας φίλος αρκεί για να αποκτήσει νόημα το σήμερα μας, το αύριο απλά είναι μέλλοντας.

Την ώρα που ζεις στο μικρο σου συννεφάκι, την ώρα που τα προβλήματα ρουφάνε τη ζωή σου, τούτη την ώρα όλα τα σπουδαία, όλα τα όμορφα, όλα εκείνα που όφειλες να ζεις σε προσπερνούν, σε αφήνουν πίσω, οι αναμνήσεις γίνονται φαντάσματα και εσύ ο κυνηγός τους.

Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία, Ζίγκμουντ Φρόιντ.