ΣΚΕΨΟΥ : Φάκελος επαγγελματικός προσανατολισμός

Ας ξεκινήσουμε με τη βάση, επάγγελμα λοιπόν, ο όρος επάγγελμα στη γενικότερη αντίληψη χαρακτηρίζει την κατά κλάδο ή αντικείμενο συνήθη ασκούμενη βιοποριστική ενασχόληση, (εργασία), του κοινωνικού ανθρώπου.

Κάθε ένας από εμάς ασκεί ένα επάγγελμα με σκοπό να μπορεί να βγάζει τόσα όσα του είναι απαραίτητα για να βγάλει πέρα το στίβο της ζωής. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που δεν αρκούνται σε αυτό αλλά η γενική βάση είναι ο βιοπορισμός.

Ο καθένας μας λοιπόν επιλέγει, είτε από ανάγκη είτε από σπουδές να δημιουργεί τις προϋποθέσεις τόσο ως υπάλληλος όσο και ως ελεύθερος επαγγελματίας με γνώμονα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, υπό σωστές βάσεις, σεβασμό, αξιοπρέπεια, ηθική και οικονομική ικανοποίηση.

Συχνά ακούμε ότι ο πελάτης έχει «πάντα δίκιο» αλλά έχει τόσο όσο ώστε να μην προσβάλει την ατομικότητα μας, τον επαγγελματισμό μας, τις γνώσεις μας. Στη παρούσα φάση να θέσω υπόψιν ότι λάθη δεν κάνουν μόνο όσοι κάθονται σε μια καρέκλα από το πρωί έως το βράδυ.

Επιλέγοντας λοιπόν τον επαγγελματικό προσανατολισμό μου βρέθηκα μέσα σε ένα επάγγελμα που αρχικά είχες την διάθεση επικοινωνίας, δημιουργίας, πραγματικότητας μιας και οι αριθμοί δεν ψεύδονται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στον τομέα μας των λογιστών - φοροτεχνικών ότι οι άνθρωποι κάνουν αυτό που περιέγραφε ο Ναπολέων : «οι άνθρωποι μάχονται περισσότερο για τα συμφέροντα τους παρά για το δικαίωμα τους». Και οποίος κατάλαβε, κατάλαβε …

Φτάσαμε στο σήμερα, όπου πράττουμε τα πάντα και είμαστε αυτό που λένε «δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία» συν ότι 100% φταίμε για οτιδήποτε συμβαίνει στο κόσμο.

Μιας και φτάσαμε σε αυτό το χάλι και αφού δεν υπάρχει κανένας τρόπος οριοθέτησης όρων, κανόνων, τρόπου λειτουργίας απλά το χάος έγινε αρωγός μας, η πίεση άλλαξε όρια, ο ύπνος πολυτέλεια και το γιατί έμεινε αναπάντητο …

Το σήμερα δυσοίωνο, το αύριο αβέβαιο σε μια χώρα που το επιχειρείν καταδιώκεται ως ο μεγαλύτερος εγκληματίας, ο υπάλληλος είναι το εξιλαστήριο θύμα, την στιγμή που τα μέσα μαζικής εξημέρωσης γνωρίζουν τα πάντα, ενώ παράλληλα το καφενείο κρίνει τα πάντα και δια πάντα.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε θέση εαυτόν στην θέση του ανθρώπου που απαιτούμε, φωνάζουμε, εκμεταλλευόμαστε. Είμαστε τόσο εγωιστές, εγωκεντρικοί και αλαζόνες που προσπαθούμε απλά να μην παραδεχτούμε λάθη αλλά να ψάχνουμε διακαώς να φορτώσουμε τα λάθη μας.

Κάπως έτσι τροφοδοτείται ο φαύλος κύκλος της ματαιότητας μας, κάπως έτσι γινόμαστε χειρότεροι, κάπως έτσι το όραμα, η ελπίδα, το όνειρο έγιναν απλά πρόστιμα, η νέα μορφή τιμωρίας πριν την «οριστική εκκένωση». Πίσω από την οποία ιδιότητα πάντα κρύβεται ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αυτός που όλοι ξεχάσαμε, βλάψαμε, ταπεινώσαμε … και κάπως έτσι δεν ζήσαμε εμείς καλά και οι επόμενοι μάλλον θα ζήσουν τα χειρότερα …

Η ιδεολογία της υποτέλειας έγινε τρόπος ζωής, καμία διάθεση για φαντασία, καμία διάθεση για ελπίδα, καμία διάθεση για όνειρα … όλα στο βωμό του ελέγχου, του χρήματος, της εξουσίας … τίτλοι τέλους ...

"Ανακεφαλαιώνοντας, μια ιεραρχική κοινωνία δεν είναι δυνατή παρά μόνο αν βασίζεται στη φτώχεια και στην άγνοια", Τζωρτζ Όργουελ Βρετανός συγγραφέας (1903-1950).