ΣΚΕΨΟΥ: Λήθη ή αχαριστία;

Περπατώντας πρόσφατα σε μια πλατεία, το μάτι μου έπεσε σε ένα νέο μαρμάρινο μνημείο, μια βρύση με τρεχούμενο νερό, και όταν με περιέργεια πλησίασα διάβασα την επιγραφή " Η βρύση του Νικηταρά".

Στάθηκα και αναρωτήθηκα, αλήθεια ποιος ήταν ο Νικηταράς ; Μήπως είναι ο ήρωας της επανάστασης του 1821 που κατά κάποιο τρόπο είναι υπεύθυνος στο ότι εγώ σήμερα διαβάζω αυτή τη πινακίδα στα Ελληνικά;

Ο "Νικηταράς ο τουρκοφάγος", κατά κόσμο Νικήτας Σταματελόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, ήταν ότι το καλύτερο είχε να επιδείξει η Ελλάδα για την ανδρεία και φιλοπατρία κατά την επανάσταση του '21.

Συνοπτικά, για τις υπηρεσίες που προσέφερε ΧΩΡΙΣ ούτε ένα αντάλλαγμα, (καμία αμοιβή εκτός το σπαθί και ένα άλογο) στην πατρίδα, αφορίστηκε μαζί με άλλους οπλαρχηγούς από το Πατριαρχείο, (ο αφορισμός ακόμα ισχύει).

Μετά την απελευθέρωση συνελήφθη δυο φορές από τους ... Βαυαρούς ( κατηγορία συνωμοσίας κατά του θρόνου) για έσχατη προδοσία, δικάστηκε, φυλακίστηκε, βασανίστηκε άγρια και στο τέλος απεβίωσε πάμπτωχος, τυφλός και λησμονημένος στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849.

Τα οστά του "χάθηκαν" από το νεκροταφείο, τη στιγμή που χώρες με μικρότερη στρατιωτική ιστορία απ' αυτή της Ελλάδος, "χτενίζουν" τα πέρατα της γης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών των και να τα επαναφέρουν στη πατρίδα και να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές, η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των πολεμιστών εκείνων που χάρις στη προσωπική τους θυσία μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε την ιστορική μας πορεία.

Μήπως σήμερα διδασκόμεθα τη λήθη και την αχαριστία;

Μήπως εθελοτυφλούμε και άθελα εκπληρώνουμε επιθυμίες "άλλων" οικείων και μη;

Μήπως τα 200 χρόνια είναι για εμάς ημέρα πένθους και όχι γιορτής, πανηγυριού, τελετών και δοξασιών;

ΜΗΠΩΣ στο τέλος τιμούμε τους λάθος ήρωες, αυτούς που μας υποδεικνύουν και μας επιβάλλουν με το ζόρι οι άνθρωποι;

Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον, Γιώργος Σεφέρης.