ΣΚΕΨΟΥ : Βεβήλωση οικογενειακού ασύλου – οικογενειακού άβατου

Σε μια χώρα που θέλει να ονομάζεται ευρωπαϊκή, σε μια χώρα που θέλει να ανήκει στο δυτικό πολιτισμό, σε μια χώρα που οφείλει να σέβεται τον εαυτό της, τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να υπάρχει κράτος δικαίου, κράτος ασφαλείας, κράτος που σέβεται το πολίτη του.

Η απώλεια εμπιστοσύνης σε ένα κράτος που οι πολίτες του δεν μπορούν να προστατευθούν, δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους, ένας λαός που έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά ως ένδειξη «παράδοσης» στον αόρατο εχθρό, το ίδιο του το κράτος.

Εξηγώντας την κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία είναι ότι πλέον δεν υπάρχει φιλότιμο, δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Το τελευταίο αποκούμπι του Έλληνα ήταν το σπίτι του, η εστία και η ιερή της σημασία κατά την αρχαιότητα.

Όταν το κράτος με τα σχέδια Καλλικράτης 1, Καλλικράτης 2, Καλλικράτης 3 μέχρι όσο πάει για να συρρικνώσει και την τελευταία ρανίδα επικοινωνίας, συνοχής, κοινωνίας τότε τα φαινόμενα επιθέσεων – ληστειών – κλοπών θα είναι ένα καθημερινό φαινόμενο με θύμα πάντα τον απλό πολίτη.

Ένας πολίτης που αντί να «απολαμβάνει» τις θυσίες του για το κράτος του απλά λαμβάνει κάθε μέρα απέχθεια, μίσος, εχθρικότητα με αποτέλεσμα την ηθική, ιδεολογική και οικονομική συντριβή του.

Μετά τα όσα συνέβησαν χτες 13/03/2025 και τον βανδαλισμό – κλοπή που δεχθήκαν τα δυο γειτονικά μου σπίτια κρούω τον κώδωνα του κινδύνου σε όσους ακόμα ακούν, βλέπουν, νιώθουν. Το ότι δεν έχει φτάσει σε εσένα δεν σημαίνει ότι δεν σε αγγίζει πόσο μάλιστα όταν μέσα στο ίδιο σου το σπίτι έχεις παιδιά, γονείς, παππούδες.

Σε δύσκολη θέση είμαι και εγώ, πιθανόν και εσύ δεν πήγα όμως να κλέψω το βιός, τα κόπια, το μόχθο του γείτονα. Πήγα να βρω δουλειά, έσκυψα το κεφάλι για να κρατήσω την αξιοπρέπεια, το ήθος και τις αρχές μου ζωντανές.

Είναι επιτακτική ανάγκη η κατανόηση της κατάστασης γιατί όταν ζεις στο «συννεφάκι» σου, στην σιγουριά της ασφάλειας που πληρώνει ο κάθε ένας από εμάς, απολαμβάνεις αποζημιώσεις είτε σαν κεντρικό κράτος, είτε στις περιφέρειες, είτε στις κατά τόπο δήμους και κοινότητες έχεις την αντίληψη ότι τίποτα δεν σε αγγίζει, τότε ένας λαός απλά σου γυρνά την πλάτη και οδηγείται στην αυτοδικία.

Χωριά και κωμοπόλεις που στο όνομα του «μνημονίου» έχασαν την όποια προστασία, έμειναν ανοχύρωτες σε κάθε βεβηλωτή και με ένα κόστος που μεταφέρεται στο πολίτη αλλά δεν αναγνωρίζεται ως αποδεικτικό στοιχείο στο φυσικό δικαστή, σχήμα οξύμωρο μεν αυτή είναι η αλήθεια δε.

Κατόπιν ανησυχίας, φόβου, προβληματισμού για το αύριο, για τους οικείους που κλείνει το βράδυ η πόρτα μας δεν σας κρύβω ότι οι εικόνες από το χάος που προκάλεσαν οι ληστές δεν γνωρίζω αν θα με αφήσουν να κοιμηθώ από εδώ και πέρα με την ίδια ηρεμία.

Το πλέον άδικο μέσα σε όσα έγιναν είναι και η επίθεση σε ζώα που βρίσκονταν εντός των σχετικών χώρων είτε με σπρέι, είτε με βια. 

Αφυπνιστείτε, επικοινωνήστε, δημιουργήστε ομάδες γιατί σε λίγο θα χάσουμε και την δυνατότητα ύπαρξης μας μέσα στον ιερότερο χώρο, αυτόν του σπιτιού μας.

Για οποίον ακόμα νιώθει, αισθάνεται, ανησυχεί για το αύριο αυτού του τόπου μα κυρίως για τα ΠΑΙΔΙΑ που ζουν σε ένα κόσμο αποστειρωμένο, αρρωστημένο, αδιάφορο.