Στο ύψος των ματιών μου

Πολλές φορές κάνουμε πράγματα στην ζωή μας που αρχικά φαίνονται λάθος ή πληγώνουν ανθρώπους με τους οποίους και συναναστρεφόμαστε.

Μια ένδειξη, μια παρεξήγηση ή μια λανθασμένη συμπεριφορά δεν είναι απόλυτη, δεν είναι κατακριτέα ή καταδικαστέα αντίθετα γίνεται με σκοπό την προστασία των συμβεβλημένων μερών.

Οι άνθρωποι έχουμε μπερδέψει το πρέπει με το θέλω και μένουμε μετέωροι στο ότι δεν διεκδικούμε τι πραγματικά θέλουμε, δεν διεκδικούμε την στιγμή και την ανάγκη της ζώσας ουσίας.

Μέρες τώρα προβληματίζομαι γιατί ο κόσμος επιλέγει την ρουφιανιά ή την ίντριγκα και τελικά γιατί κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του ενώ μπορεί ήρεμα, όμορφα και πολιτισμένα να λύσει την όποια διαφορά ή στην τελική να διακόψει την κάθε σχέση με το «πρόβλημα».

Κάθε πράξη, κάθε επιλογή κάθε κίνηση δεν έχει τυχαίο χαρακτήρα, αρχικά δείχνει ότι ενοχλεί, πληγώνει, δημιουργεί αμφιβολίες αλλά αφήνω το χρόνο να δικαιώσει την εν λόγο κίνηση.

Στο τέλος μένει η ευτυχία, μένει η αξία της σιωπής και το να νοιάζεσαι πραγματικά, ειλικρινά και ανθρώπινα. Νοιαστείτε, φροντίστε, ψηλαφίστε τους πραγματικούς ανθρώπους γύρω σας.

Η ανεμελιά, η αδιαφορία, το γεγονός να είσαι ρομαντικά τρελός δείχνει ότι έχετε συνείδηση, αντιλαμβάνεστε την ηθική, έχετε καλοσύνη. Η ομορφιά πηγάζει από την καρδιά και το μυαλό, το να βλέπετε τους ανθρώπους γύρω σας δεν έχει τιμή, δεν πληρώνεται με κανένα χρήμα.

Σε τούτες λίγες τις γραμμές, σε τούτες δω τις λέξεις σας βλέπω να χαμογελάτε, να ευτυχείτε, να λάμπετε και όσα με λόγια ή με πράξεις ξεχάσατε κρατήστε τούτες εδώ τις γραμμές να διαβάζετε, μπας και μοσχοβολήσει ο τόπος.

« Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ' ωφελεί.

Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται· είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Ποτέ η αγάπη δε θα πάψει να υπάρχει». Απόστολος Παύλος.