Υπέρ ματαιοδοξίας υμών

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε το πόσο ασήμαντοι είμαστε μπροστά στο μεγαλείο της ζωής. Κάνουμε σχέδια, όνειρα, φιλοδοξούμε ενώ την ίδια στιγμή όλα αυτά είναι μέλλον και κανείς μας δεν έχει «συμβόλαιο» για το μέλλον αυτό.

Έτσι γεμίζουμε την καθημερινότητα μας με ματαιοδοξία, υποκρισία, ψέμα και σαπίλα, πολύ σαπίλα. Είναι τόσο εύκολο να απειλούμε, τόσο εύκολο να λέμε για τους άλλους, τόσο εύκολο. Το δύσκολο είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου, με τους γύρω σου και να είσαι ευτυχής γιατί είδες το φως του Ήλιου για ακόμα μια μέρα.

Δύσκολο θα μου πεις, δύσκολο είναι γιατί απλά η ματαιοδοξία, η φιλαυτία, το «εγώ» θολώνουν την καθαρή σκέψη, την απλή ματιά, το πραγματικό θέλω. Δεν υπάρχει καλοσύνη παρά μόνο συμφέρον, δεν υπάρχουν δικαιώματα παρά μόνο συμφέρον, γενικά οι σχέσεις τον ανθρώπων βασίζονται σε ένα συμφέρον.

Καλώς ή κακώς τα πράγματα είναι απλά, στην ανάγκη να παρουσιάσουμε κάτι υψηλότερο, ιδανικότερο, πιο εντυπωσιακό μπαίνουμε στην λογική να τις μετράμε κάθε μέρα, με την οικογένεια, τους φίλους, την / τον σχέση μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και ο φαύλος κύκλος απλά διαιωνίζεται.

Αυτοί είμαστε, λάθη, παραλήψεις, απραξία, βαυκάλισμα ενός «εγώ» και πάνω από όλα μια κουτοπονηριά, μια μαγκιά, ένα θράσος για να αποδείξεις τελικά πόσο σάπιος, πόσο ανήθικος, πόσο τελειωμένος είσαι.

Ντρέπεται και η ντροπή, η σιωπή στα καλύτερα της, η αηδία φόβος μιας νοοτροπίας ψεύτικης, γυάλινης με ένα κόσμο κλεισμένο πίσω από μια κλειδαρότρυπα, να αναζητά μέρος από την ζωή πραγματικών ανθρώπων που απλά περιμένουν να πράξεις με ουσία, με συναίσθημα, με καλοσύνη ώστε να έχουν ώρες να «θάψουν», να κουτσομπολέψουν, να ζήσουν μέσα από εσένα.

Πολλές φορές βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, ο φόβος του άγνωστου σε τραβά για να προχωρήσεις, να δημιουργήσεις, να θέσεις νέους όρους στο «παιχνίδι της ζωής σου», ένα πράγμα που έμαθα μέχρι σήμερα ότι το τώρα εξουσιάζουμε, μόνο αυτό μπορούμε να διαχειριστούμε, το επόμενο λεπτό της ώρας απλά μέλλον και μάλιστα αβέβαιο.

Συμβιβασμένος με την ιδέα του θανάτου χρόνια τώρα, τον μεγαλύτερο ανθρώπινο συμβιβασμό, προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Πολλές φορές θυμός, φόβος, καθημερινότητα με κάνουν να οργίζομαι αλλά όχι δεν επιτρέπω να γίνομαι κάτι που δεν επιθυμώ.

Τρόπος ζωής πλέον η διαφορά, η ανθρωπιά, η καλοσύνη, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζω τι γίνεται γύρω μου, ότι δεν αντιλαμβάνομαι την υποκρισία, το ψέμα, την «πουστιά» και το δόλο.

Οι τίτλοι τέλους του καθενός από εμάς χαρακτηρίζονται από τις πράξεις, τις επιλογές, το χαρακτήρα του. Είναι εύκολο να είσαι σκατόψυχος, ακόμα πιο εύκολο να βλάπτεις και να καταστρέφεις, να είσαι αλάνθαστος στην απραξία σου. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του σύγχρονου κάφρου με τους αρχαίους Έλληνες, η υστεροφημία.

Ευτυχώς ακόμα είμαι ελεύθερος, επιλέγω, πράττω με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αδυναμίες μου. Δεν μπορεί κανείς να υποδείξει πως θα χειριστώ νου και ψυχή, τότε απλά θα έχουν μπει οι τίτλοι τέλους της ανθρώπινης υπόστασης όπως την γνωρίσαμε έως τώρα. Για τα υπόλοιπα οι "αναμάρτητοι" πρώτοι τον λίθο "κα - βαλέ το" ... αυτά ...

Εδώ είναι θαμμένος κάποιος που έγραψε το όνομά του στο νερό, Τζων Κητς, Άγγλος ποιητής (1795-1821) - (επιγραφή στον τάφο του).